Το νου σου ε?

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 1 Ιουνίου 1940 και αυτοκτόνησε με χάπια και αλκοόλ στις 3 Οκτωβρίου 1993.
Ότι και να πω θα είναι πολύ λίγο. Έλεγα να κάνω μια συνοπτική βιογραφία της όμως η καλύτερη βιογραφία για καλλιτέχνες σαν την Κατερίνα Γώγου είναι αυτά που έχουν προσφέρει σε μας. Τα έργα τους και το πνεύμα τους. Έχει χαρακτηριστεί κατά καιρούς ως άγιος των Εξαρχείων , Μαγιακόφσκι της πλατείας Εξαρχείων και άλλα πολλά. Ένας καλλιτεχνικά ολοκληρωμένος χαρακτήρας που καταπιάστηκε με το θέατρο, τον κινηματογράφο, την ποίηση. Το τελευταίο που θα πω πριν παραθέσω ένα μικρο δείγμα του έργου της Κατερίνας και της προσφοράς της, είναι κάτι που έχει αναφερθεί από έναν blogger που καταπιάστηκε με το ίδιο θέμα.
"Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι "ποιητές" έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω από όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες... "
Στο τέλος της ανάρτησης υπάρχουν links με τις πηγές, εκεί θα βρείτε και το προαναφερθέν άρθρο.



Τρία κλικ αριστερά


22.

Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
Στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας, στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αβγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω,
με τα αλήτικα παπούτσια μου
πάνω από τις στέγες σας
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνετε το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας "θαύμα, θαύμα"
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται
όταν εγώ καθαρίσω από εδώ
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο, δεν λειώνουν,
όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο.
Σας βαράνε στο δόξα πατρί σας
θα έρθει η ώρα
που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο
"συνοδοιπόροι" και "αποστάτες"
να βάψετε τα δικά σας
μα η μπογιά
δεν θα πιάνει
ότι και αν κάνετε, όσα και αν δίνετε
τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το δικό μας.


4.





Ιδιώνυμο

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστό στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μαρξ..
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...


Όποιος δεν ανατριχιάσει από το επόμενο τον παρακαλώ να κλείσει το blog και να μην κάνει τον κόπο να ξαναδοκιμάσει να μπει γιατί δεν θα έχει απολύτως κανένα νόημα.









Συνολικό έργο:


Φιλμογραφία (ως πρωταγωνίστρια)
Το βαρύ πεπόνι (1977) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Τούλα
Παραγγελιά (1980) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Κατερίνα
Όστρια, το τέλος του παιχνιδιού (1984) - σκηνοθεσία: Ανδρέας Θωμόπουλος

Υπόλοιπη φιλμογραφία
Ο άλλος (1952)
Το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο (1959) .... Λαζάρου
Το έξυπνο πουλί (1961)... Μαρίνα Μανή
Τα κωθώνια του θρανίου (1962)... Ριρή
Νόμος 4000 (1962) .... Κλειώ
Η ψεύτρα (1963) .... Ντόλυ
Γάμος αλά Ελληνικά (1964)
Δεσποινίς διευθυντής (1964)... Ντιάνα
Κάλλιο πέντε και στο χέρι (1965) .... Μπέτυ Κωνσταντινέα
Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965) .... Παγώνα
Μια τρελή, τρελή οικογένεια (1965) .... Σίσσυ
Ο τρελός τα 'χει τετρακόσια (1968)... Καίτη Λαμπρέτα
Η ωραία του κουρέα (1969)... Άννα
Αγάπη για πάντα (1969)... Πένυ
Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση; (1971)... Φρόσω


Βιβλία της Κατερίνας Γώγου

Τρία κλικ αριστερά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1978
Μεταφράστηκε στα Αγγλικά ("Three clicks left") από τον Jack Hirschman και κυκλοφόρησε στην Αμερική to 1983, από τις εκδόσεις "Night Horn Books" του San Francisco. (Night Horn Books, 495 Ellis Str., Box 1156, San Francisco, CA 94102)
Ιδιώνυμο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1980
Το ξύλινο παλτό, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-0292-8, 1η έκδοση 1982
Απόντες, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1986
Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1988
Νόστος, Εκδόσεις Λιβάνη, 1η έκδοση

Μεταθανάτιες κυκλοφορίες
Με λένε Οδύσσεια, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-3227-4, 1η έκδοση 2002
Νόστος, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-3796-9, Επανέκδοση 2004
[Επεξεργασία]
Βιβλία για την Κατερίνα Γώγου
Βιργινία Σπυράτου: Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου, Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος, 1η έκδοση 2007

Δισκογραφία

Ποιήματα από ήδη εκδοθέντα βιβλία της χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία του (πρώην συζύγου της) Παύλου Τάσσιου "Παραγγελιά" (με υπόθεση βασισμένη στην ιστορία του Νίκου Κοεμτζή). Η μουσική της ταινίας, που έγραψε ο (μετέπειτα διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος) Κυριάκος Σφέτσας και επένδυσε τα εν λόγω ποιήματα, κυκλοφόρησε σε δίσκο (ΕΜΙ-1981) με τίτλο "ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ".Λίγο μετά το θάνατό της η EMI-Minos κυκλοφόρησε το δίσκο "ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ" σε CD (remastered ADD) το 1995.

Κυκλοφόρησε σε CD και το 2006 (σε περιορισμένα αντίτυπα) στη σειρά "Αποκλειστικές Επανεκδόσεις" των "Metropolis".

Επίσης στο youtube υπάρχουν αφιερώματα από εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης όπως για παράδειγμα "Εντροπία", "Πρωταγωνιστές" και "Μηχανή του Χρόνου".


Πηγές:

http://www.sarantakos.com/kibwtos/gogou.htm
http://el.wikipedia.org/wiki/Κατερίνα_Γώγου
http://www.apn.gr/music/greek-rock/κατερίνα-γώγου-μαγιακόφσκι-της-πλατε/
http://parathemata.blogspot.com/2008/09/blog-post_20.html
http://www.youtube.com/user/ferioik
http://www.youtube.com/user/Kirkh70

Καλή αντάμωση και να θυμάστε
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σας ε;

Επεσατε Θύματα,

Όταν δημιούργησα αυτό το blog σκοπός μου ήταν να φτιάξω ένα ιστιολόγιο αφιερωμένο στην ποίηση, στην λογοτεχνία και γενικότερα ένα χώρο να εκφράζω τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Ήμουν αποφασισμένος να καταπιέσω τον πολιτικό ων μέσα μου και για μια στιγμή πίστεψα πως μπορώ να ξεχωρίσω την τέχνη από τα κοινά.
Μέτα ήρθε οι πρωτομαγιά του 2010, ξύπνησα και κατέβηκα στην πορεία όπως κάνω κάθε χρόνο από τα 13 μου. Διαδήλωσα, φώναξα συνθήματα, έφτασα στον μνημείο των απεργών καπνεργατών (πλέον εργοτάξιο ΜΈΤΡΟ), άφησα ένα λουλούδι και ένα δάκρυ εκεί που κάποτε εκείνοι είχαν χάσει τη Ζωή τους από τους τραμπούκους του Μεταξά, και τραγούδησα μαζί με όλο τον κόσμο το Επεσατε θύματα βουρκωμένος με το χέρι της καρδίας υψωμένο γροθιά. Έφερα στο νου μου τα λόγια της μάνας από τον επιτάφιο του Ρίτσου.

Μὲ τὰ ματάκια σου ἔβλεπα τῆς ζωῆς κάθε λουλούδι,
μὲ τὰ χειλάκια σου ἔλεγα τ᾿ αὐγερινὸ τραγούδι.

Μὲ τὰ χεράκια σου τὰ δυό, τὰ χιλιοχαϊδεμένα,
ὅλη τη γῆς ἀγκάλιαζα κι ὅλ᾿ εἴτανε γιὰ μένα

Θυμήθηκα πως δάκρυζα κάθε φορά που έφτανα στο σημείο που η μάνα έλεγε στον νεκρό γιο :
Σου πήρα το τουφέκι σου' κοιμήσου, εσύ, πουλί μου...
Έτσι ορκιζόταν να συνεχίσει τον αγώνα , και να μην το βάλει κάτω.

Περίμενα παραπάνω κόσμο να κατέβει, με όλα αυτά που γίνονται. Θα 'ναι που πέφτει Σάββατο , σκέφτηκα μέσα στην ανάγκη μου να βρω δικαιολογία. Έφυγε ο κόσμος από χθες, είπα.

Την άλλη μέρα ξύπνησα και επισκέφτηκα τον πατέρα μου. Στην τηλεόραση είχε έκτακτο δελτίο και έκατσα να παρακολουθήσω μιας και στο δικό μου σπίτι δεν έχω τηλεόραση γατί εκνευρίζομαι! Ήταν η ανακοίνωση για τα νέα μέτρα. Εκνευρίστηκα ! Τότε μου ήρθαν τα λόγια από ένα άλλο ποίημα στο μυαλό.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες - μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Ότι και να είσαι , όποιος και να είσαι , ας έχεις μικρά παιδιά, δουλειές , ας είναι μοναδική ευκαιρία να πας στην εξοχή έπρεπε να ήσουν εκεί. Με τους εργάτες και τους συνταξιούχους, με τους φοιτητές και τους μαθητές, με ανθρώπους που περνάνε τα ίδια με σένα και χειρότερα, που έχετε κοινά συμφέροντα και διεκδικήσεις .Αν Θες να λέγεσαι άνθρωπος.
Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η τέχνη είναι τόσο γερά δεμένη με τα κοινά που ακόμα και ο χειρότερος αστός δεν θα κατάφερνε να τα ξεχωρίσει. Όπως λέει και o Vladimir Mayakovsky «Η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά σαν τον καθρέφτη, μα σαν φακός να μεγενθύνει» .

Είμαι πραγματικά πολύ περήφανος που το εναρκτήριο άρθρο του ιστιολογίου μου είχε αυτό το θέμα. Η αλήθεια είναι πως αυτό το blog θα είναι ακριβώς αυτό που υπόσχεται. Τα λόγια της Αγρύπνιας.

Τέλος θα ήθελα να αφιερώσω αυτό σε όλους τους νεκρούς του Μάη σε όλο τον κόσμο.

Αιώνια η μνήμη σε σας, αδελφοί

Στον τίμιο που πέσατε Αγώνα...